Şebnem Öldü; Yaşasın Eskort Nil

Dün akşam bir eskort kızdan mail aldım. Mail şöyle:

Diren Bey merhaba. Ben bir paralı askerim, yani eskort kızım. Yazılarınızı uzun zamandır okuyorum. Eskort olmadan önce de okurdum yani. İnanılmaz güldüklerim de oldu, sıkılarak devamını okumadıklarım da. Kendi hikayemi yazmak istedim ben de. Tabii benim hikayem tamamen gerçek. Beğenir de yazımı yayınlarsanız yazmaya devam edeceğim.

Maili okuyunca hem gururlandım hem üzüldüm. Yüzlerce internet yazarının arasından beni bulması gururlandırmıştı ve şaşırtmıştı. Ayşe Arman’a yollasa daha çok kitleye ulaşırdı mesela. Ama diğer yandan da hikayenin gerçek olması çok üzücüydü. Yazıyı yayınlamaya karar verdim. Buyurun noktasına virgülüne dokunmadan o yazı:

Mutfağın kapısını kapattım. Camlar zaten kapalıydı. Kapının altına 2 tane havlu koydum. İçeriden dışarıya hava çıkmamalıydı. Tüm havayı ben solumalıydım. 4 ocağı da açtım. Şanslıydım ki doğalgazım kesilmemişti.

Arkası demir sandalyeye oturdum. Koklamaya başladım. Hoşuma gitti doğalgaz kokusu. Ölmek isteyenlerin son anları çok keyifli olurmuş diye okumuştum bir yerde. Onun etkisi de olabilirdi bu hoşluk.

Uzun sürmedi bu his. Başıma keskin bir ağrı girdi önce. Sonra mide bulantısı. Eğer kusarsam ölmezdim. Bunu da bir yerde okumuştum. Neden böyle bilgilere sahip olduğumu düşündüm o an. Ne gereksiz bilgiler varmış kafamda. Tuttum kendimi. Yazın ucuzlayan, kışın zamlanan doğalgazı içime çekmeye devam ettim.

Salon’dan Yıldız Tilbe’nin sesi geliyordu. Yıldız Tilbe’de benim evin anahtarı yoktu. Olsa da evime gelmezdi. Netice itibariyle beni tanımıyordu. Diğer ihtimal daha gerçekçiydi yani: Telefonum çalıyordu.

İntiharla meşgul birinin telefona bakması anlamsızdır. Hem ‘Bir telefon gelse de beni ölümden döndürse’ diye bir şey de beklemiyordum. Ama telefonu açma ihtiyacı hissettim. Kapıyı açma girişimim, hava gitmesin diye koyduğum havlulara takıldı. İkinci hamleyle çıktım mutfaktan. Yüzüme çarpan temiz hava sersemletti beni.

Son bir hamleyle telefonu açtım. Arayan numarayı tanımıyordum. Tanıdık da gelmiyordu. Şu durumda açmak çok saçmaydı. Ama düşününce açmamak da saçmaydı. Açtım.

-Alo. Nil hanım mı?
-Hayır Şebnem ben.
-Heaaa. İsim mühim değil Şebnem hanım.
-Anlamadım?
-Şimdi buuuu sizin saati ne kadar?
-Beyefendi yanlış oldu kapatıyorum
-Kapatmayın şey hanım. Neydi? Ha Şebnem Hanım. Para problem değil. 250 lira çalışır.
Kapattım.

Telefonu kapatmamla kusmam bir oldu. Tüm camları açıp evin havasını temizledim. Mutfağa girip tüm ocakları kapattım. Yerdeki havluları makineye attım. Pisliğimi temizledim. Ölmeyi de becerememiştim.

Tavana bakarak düşünmeye başladım. Ölmekle fahişe olmak arasında bir fark var mıydı acaba? İstemediğin insanlarla para için sevişmenin ölmekten farkı yoktu bence.

İnternet tarayıcısına ‘Ataköy eskort’ yazdım. Arama sonucunda ilk çıkan siteye girdim. Forum sitesi gibi bir sayfa çıktı karşıma. Kız fotoğrafları vardı onlarca. Fotoğrafların yanında da telefon numaraları. Bir tanesine tıkladım.

“Eşsiz bir gece geçirmek istiyorsanız karşınızdayım. Diğer bütün kızları unutun. Farkımı hissedeceksiniz. Görüşmelerimi 5 yıldızlı oteller ya da kendi evimde gerçekleştiriyorum. Lütfen kondomsuz ilişki teklif etmeyin. Ciddi olanlar arasın…”

Midem bulandı. Bulantının nedeni içimdeki doğalgaz da olabilirdi. Emin değilim.

Bilgisayarı kapattım. Telefonumu aldım. Son arayan numarayı aradım.

-Alo
-Merhaba. Ben Nil.
-Ha Nil Hanım. Bu Bakırköy’deki değil mi?
-Evet. Müsaitim. Görüşelim.
-Tamam abla. Yalnız ne kadar?
-250 lira. Artı taksi parası. 5 yıldızlı bir otelde görüşürüm sadece. Anlaştık mı?
-Tamam tamam anlaştık. Sen taksiye atla, Belisima Otel’e gel. 4 yıldızlı ama idare et.
-Peki. Yarım saate çıkarım. Ha bu arada kondomsuz olmaz.
-Tamam tamam.
-Görüşürüz.

Şebnem’i öldürmüştüm. Eskort Nil vardı artık. O da ne kadar yaşayacaktı kim bilir?

Ölmeyi beceremedim derken yanılmış olabilirim.

Şebnem.