Bakın aklıma ne geldi: Düşünün ki isteğimiz dışında bir şekilde doğuruluyoruz, dünyaya getiriliyoruz. İki insan bizi kendi inançları ve istekleri doğrultusunda büyütmeye başlıyor. Giyeceğimiz kıyafetleri bile seçemeyecek halde oluyoruz. Neyse sonunda bir şekilde büyüdükten sonra kaçınılmaz olarak okula gitmeye başlıyoruz. O okul da maşallah git git bitmiyor. Mesela annem beni 2 yaşında anaokuluna vermişti. O zamanlar şimdiki gibi 1-2 yaşlarında yuvaya gidemiyordunuz, en az 5 yaşında falan olmak lazımdı. Ama annem yıllarca iş kadını olmasından mıdır nedir benden 1 sene sonra kardeşimi doğurunca muhtemelen hamilelik sonrası sendromuna falan yakalanıp beni biraz erken tanıştırdı anaokullarıyla. Neyse burayı uzatmayalım. Şimdi hesapladım, okul hayatım toplamda 20 yıl sürmüş. 25 yaşındayım bu arada. Aradaki 5 senelik farkın 2’si bebek yıllarım zaten, 3’ü de iş hayatında bugüne kadar geçirdiğim zaman dilimi.
Sadede gelelim.
Okurken hep insanlar senden bir şeyler bekler. Başarılı olmanı iyi okullarda okumanı falan. Benden de beklediler doğal olarak. İşe yaradı da sanırım. Daha doğrusu muhtemelen ben 1 sene sınıfta kalıp sonra okulu birincilikle bitiren tek kişiyimdir. Okul bitince nolur peki? İŞ! İyi bir iş bulmanı beklerler bu seferde. Hadi onu da bulursun. Ben hep şanslıydım mesela, daha okulumu bitirmeden buldum şimdiki işimi. Sonra tam beklentiler bitti diyordum ki geçen gün anneannem şöyle dedi: “Kızım bak okulun bitti artık bir işin de var kendi ayaklarının üstünde duruyorsun. Hadi evlen artık” NASIL YANİ? Eeee hani? Bitmedi mi beklentiler? Okulu da bitirmiştim oysa ki.
O zaman “Hayır anneanne! Ben evlenmicem!” Tut ki evlendim. O zaman nolucak biliyor musun? “Çocuk yap” diye buyuracaklar. Onlar dediğim de toplum baskısı. Neden? Çünkü evlenirsen çocuk yapmalısındır. Başka bir nedenle evlenemez insanlar. Çocuğu da sen yap o zaman bi zahmet. Sen canın sıkılınca gelip seveceksin diye ben 25 yaşımda oturup çocuk kakası temizleyemem hiç. (Tamam! Ben sakinim.)
Çocuğu da yaptıktan sonra artık zaten klasik “çoluk çocuğa karıştın” olayı başlar. Ondan sonra belki ikinci bir çocuk falan filan derken zaten bütün hayatın o çocuklar olacak. Sonra onları büyütürken bir bakacaksın başa dönmüşsün. Sadece roller değişmiş. PARDON DA, adama sormazlar mı “Bu benim hayatımdı yaaa, naptınız bana siz?!” diye. Hani ben hayatımı yaşayacaktım, olaya bak. Her şeyi yaptım yaptım yaptım, tam rahat nefes alacakken bu sefer de hayatım elimden gitti.
Ama ben daha dünyayı gezecektim?!?! :((
Planlı yaşamak iyidir güzeldir ona lafım yok. Herkesin idealleri, gerçekleştirmek istedikleri vardır; ona da lafım yok. Ama bir şeyleri “sırf başkaları istiyor diye” yapmamak lazım.
Sırf “babanız istiyor diye” okumayın.
Sırf “aileniz/sevgiliniz istiyor diye” evlenmeyin.
Sırf “anneanneniz istiyor diye” çocuk yapmayın.
Ne yaparsanız yapın. Her şeyi yapın.
Ama KENDİNİZ İÇİN yapın. Onun, bunun, şunun için değil.
Ben onu bilir onu söylerim.
Hadi size iyi günler.