“Bu Sefer Farklı” Dediğimiz İlişkiler

Biri çıkar karşına. Sen onu çok seversin. Tesadüf bu ya o da seni çok sevmiştir. Siz çok mutlusunuzdur. Daha önce de ilişkilerin olmuştur elbet ama “her zamanki gibi” -bu sefer farklı-dır. Bi hafta geçer. “Ben aşık oldum” dersin. Bu sefer şımarıklıktan da değil. Sen aşıksındır gerçekten. O da sana aşıktır. Bundan daha güzel ne olabilir ki o an sizin için? Çok farklısınızdır evet; ama aşıksınızdır işte. Bulunduğunuz mekan dışında tüm dünyada zaman durur. Her şeye kulak tıkarsınız. O kadar iyisinizdir ki adam sonunda dayanamaz bu kadar mükemmelliğe. Ezilir onun altında. Bişeyler içini kemirmeye başlar: “Bu kadar iyi olamaz, olmamalı” der. Bir şeyleri bozar sonunda. Sen başta anlamazsın, anlasan da konduramazsın. Uzun süre savaşırsın ama sonunda patlarsın. Yine de kopamazsınız, olmuyodur, olmayacaktır. Çatlaklarla dolmaya başlayan ilişkinize devam etmeye çalışırsınız. Kendinizi kandırarak, birbirinizi kandırarak devam etmeye başlarsınız. Hep aynı soru gelir aklınıza; “Peki şimdi nolucak?” Bozuldu o bi kere, bi daha düzelmez ki.

Zaman geçer aradan, düzelir gibi olursunuz. Kafada hep soru işaretleri vardır, ama onları bi şekilde alt etmenin yolunu bulmuşsunuzdur. Yine de bir işe yaramaz, sürekli bir şeyler batar ikinize de. En iyi durumda olduğunuzu sandığınız zamanlarda bile aslında o çatlaklar etinize batıp sizi kanatıyordur. Bu böyle aylar sürer, ya da -tahammül sürenize göre- yıllar. Dışardan iyi görünüyosunuzdur; ama sen içten içe tükeniyosundur, o içten içe uzaklaşıyodur. En iyisi mantıklı olmaktır.

Ama olamazsın.

Ama olamaz.

Bi noktada artık patlarsın. Daha fazla katlanamayacağını hissedersin. Onsuz olmak onla olmaktan daha çok acıtmıyordur artık seni. Daha fazla tahammül edemezsin o bir zamanlar çok sevdiğinin, EN sevdiğinin seni artık acıtmasına. Onu iyi hatırlamak istersin çünkü. O da seni öyle hatırlasın istersin.

Ve sonunda biter. O da gider, sen de gidersin. İlk günlerinizle son günlerinizi kıyaslarsın. Aradaki uçurumu görünce kendini o uçurumdan aşağı bırakmak istersin. Bu kadar basit değildir, bu kadar basit olmamalıdır..

Kısa bi süre sonra, senin daha yaraların bile iyileşmemişken karşına yeni biri çıkar, sen onu çok seversin. Tesadüf bu ya o da seni çok sevmiştir. Siz çok mutlusunuzdur. Daha önce de ilişkilerin olmuştur elbet ama “her zamanki gibi” -bu sefer farklı-dır. Bi hafta geçer. “Ben aşık oldum” dersin. Bu sefer şımarıklıktan da değil. Sen aşıksındır gerçekten. O da sana aşıktır.

Son paragraf tanıdık geldi mi?

Bu hikayenin başı ve sonu aynı çünkü. Hayatımıza giren herkes aynı hikayeyi yeniden yazmanın adı değişmiş hali. Biz hep benzer şeyleri yaşar, karşımızdakilere de genelde aynı şeyi yaşatırız. Daha önce birine “seni seviyorum” dememiz daha sonra başkasına diyemeyeceğimiz anlamına gelmez. Deriz çünkü.

Sizce de artık bunları normal görmenin zamanı gelmedi mi?